De harde realiteit!!

Het komt nu allemaal wel erg dichtbij...Over 10 dagen moet ik alweer aan het werk!! Vandaag is ons mopje namelijk wezen wennen op het kinderdagverblijf en word je toch weer een beetje met je neus op de feiten gedrukt. Het samen thuis keutelen en lekker doen waar je zin in hebt, is bijna voorbij. Ik bedoel, ga wel maar 3 daagjes werken (net als voorheen)... maar toch is het zo anders! Het zou maar zo kunnen dat er straks echt een ritme in komt...hihi!

Rond de klok van tienen heb ik haar weggebracht naar het KDV.

S’morgens had ik nog haar schriftje geschreven en er een kleine gebruiksaanwijzing in geschreven.... Was op zich wel handig geweest als ze daarmee worden geboren. *Uhm ik dwaal af*. En voordat ik haar vanmorgen in de maxicosi legde haar ik haar even flink geknuffeld... Ik dacht als ik daar ben en ga dat daar ook nog uitgebreid doen, word het helemaal moeilijk! En toch (had ook niet anders verwacht) kreeg ik het moeilijk en had tranen in mijn ogen!

Weet je, ik had altijd al een beetje medelijden met ouders (meestal moeders natuurlijk) die hun kindje voor het eerst komen brengen, bij wild vreemde mensen achter moeten laten en dan huilend de deur uitliepen... Nu was IK die moeder! En dan liet ik haar nog wel achter bij mijn naaste collega’s... Maar toch, het was gewoon moeilijk. Op zulke momenten denk je dan toch terug aan die arme moeders en weet nu precies wat ze wel niet gevoeld moeten hebben. Meestel liepen we dan even achter de ouder aan om ze gerust te stellen, te zeggen dat het allemaal wel goed komt en dat ze altijd mogen bellen! Nu was ik aan de beurt... En ja hoor... Marsja liep mee, ‘gaan we even roken?’ Uh ja zeker en natuurlijk kwamen ook die geruststellende woorden! Fijn zulke lieve collega’s!!!!!!

Tussendoor wilde ik bellen, maar heb een simpel sms-je gedaan... Wat nu als ik bel en hoor haar huilen op de achtergrond... No way! Ik kreeg terug dat het allemaal goed ging en zeker voor de eerste keer. Nog geen 5 minuutjes later kreeg ik de volgende van marsja met het feit dat ze lekker lag te slapen. Wel een heel uur! haha... Thuis maakt ze wel eens rukken van 2 of langer. maar alle geluiden daar is ook erg wennen natuurlijk. Tijdens de middag fles vooral... de anderen waren aan het opruimen en tussendoor corrigeerde Marsja ze en gaf aanwijzingen en was steeds een beetje schrikkerig... Maar daar went ze snel genoeg aan!

Rond 4-en heb ik haar weer opgehaald en kreeg gelijk een lieve lach en een kraai. Geloof dat we beide blij waren om elkaar te zien... Want heb m’n meisje toch echt wel gemist! Op naar huis en eerlijk...we waren de straat nog niet uit of madam was knock-out. Maar wat wil je ook als je maar een uurtje slaapt! Inmiddels 1,5 uur verder en ze ligt nog te tukken... heerlijk!


Straks word mijn meisje een ‘Pino’ en ze gaat Ma-Woe-Vrij met mij mee naar het kinderdagverblijf en zit gelukkig maar een deurtje verder... Ze heeft al plek vanaf de 15e. Dus volgende week woensdag en vrijdag moet ze het nog zonder me doen en daarna gaan we lekker saampjes. Toch wel een fijn gevoel hoor!

Hoe mijn dag was??? Nou wilde van alles doen, maar eigenlijk heb ik niks gedaan! Vanuit het werk naar mijn ouders geweest en daar een tijdje gezeten... Toen even door naar de markt daar voor een lekker gegrild kippie voor bij het eten vanavond (met zelf gemaakt frietjes! :)) Toen op naar huis... broodje gegeten, even babbeltje gemaakt met een dinnetje, cadeautje ingepakt en toen op kraamvisite geweest bij een collega. Voor ik het door had was het al tijd om Lina op te halen... Heb nog een omweg moeten zoeken want het was stervens druk in de stad en wilde nu toch echt snel naar mijn meisje! En ja mijn plannen en ideeen...worden gewoon doorgeschoven naar woensdag! :)

 

Liefs, een trotse mama van ons pino meisje! –x-